Kartka z pamiętnika Marii K.

​

31.05.1953, Londyn Drogi Pamiętniku, nazywam się Maria Kicińska i mam 11 lat. Dziś opowiem ci wspaniałą historię z mojego życia. Po ciężkim dniu położyłam się spać, a gdy się obudziłam, znajdowałam się w zupełnie innym miejscu. Powoli wstałam z łóżka, ubrałam się i wyszłam z mieszkania. To było zupełnie obce dla mnie miasto. Podeszłam do przypadkowego przechodnia. - Przepraszam, mógłby mi pan powiedzieć, jaką dziś mamy datę i co to za cudowne miejsce? – spytałam. - Dzisiaj jest trzydziesty pierwszy maj, a znajdujemy się w Londynie – odpowiedział zdziwiony. - Rozumiem, a mógłby mi pan jeszcze powiedzieć, który mamy rok? – ponownie spytałam przechodnia. - Mamy rok 1953 – powiedział po czym zniknął w zatłoczonej uliczce. Zaszokowana zrozumiałam, iż przeniosłam się w czasie aż o 63 lata! Gdy nieco się uspokoiłam, poczułam głód, więc zaczęłam szukać jakiegoś sklepiku bądź restauracji. Po chwili spostrzegłam małą kawiarenkę, usiadłam i zamówiłam posiłek. Czekając usłyszałam rozmowę dwóch kobiet, mówiły o koronacji, jednak nie dosłyszałam, kto będzie koronowany. Zjadłam, zapłaciłam i poszłam się przejść (nigdy nie byłam w Londynie, więc chciałam pozwiedzać). Na słupie spostrzegłam duże ogłoszenie z napisem : KORONACJA ELŻBIETY ODBĘDZIĘ SIĘ 02.06.1953 W OPACTWIE WESMINSTERSKIM. Wszędzie było pełno kwiatów, strojono ulice i dekorowano domy. Ludzie byli tacy podekscytowani. Zaciekawiło mnie to. Postanowiłam wybrać się do Elżbiety. Po długim czasie znalazłam się pod Zamkiem Windsor, zauważyłam stojących przed wejściem gwardzistów. - Dzień dobry, chciałabym rozmawiać z przyszłą królową – powiedziałam. - Co taki dzieciak jak ty chce od królowej? – spytali gniewnie. - Jestem córką króla z dalekiego kraju i chcę rozmawiać z przyszłą królową Elżbietą – skłamałam, aby dostać się do środka. Gwardziści przeprosili, potem zaprowadzili mnie do przepięknej sali. Przy stole siedziała następczyni tronu, pijąc herbatę. Przedstawiłam się nieśmiało. Przede mną siedziała piękna dwudziestosiedmioletnia, młoda kobieta. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Zapytała z jakiego kraju pochodzę i wtedy już nie mogłam kłamać, nie byłam przecież córką żadnego króla. Powiedziałam, że pochodzę z Polski, opowiedziałam o swoich zainteresowaniach, szkole i przyjaciołach. Elżbieta pokazała mi swoją suknię koronacyjną, potem oprowadziła mnie po pałacu. Kiedy zaproponowała mi, żebym została jej gościem do dnia koronacji, aż podskoczyłam z radości. To ci dopiero przygoda!. Zobaczę prawdziwa koronację! Nawet nie zauważyłam, że się ściemniło. Jej Wysokość zaproponowała mi nocleg, więc się zgodziłam. Zaraz po kąpieli położyłam się do ogromnego łóżka, które znajdowało się w dużym pokoju przeznaczonym dla gości. 01.06.1953, Londyn Przy śniadaniu Elżbieta powiedziała, że dzisiaj musi dokończyć przygotowania do koronacji, dlatego jej nie będzie. Postanowiłam przejść się po Ogrodach Królewskich. Bawiłam się przy fontannie, jeździłam konno, oglądałam kwiaty, wyprowadziłam psa na spacer. W międzyczasie zjadłam obiad. Zaczęło padać i musiałam wrócić do Pałacu. Na nieszczęście pomyliłam pokoje ( co nie było trudne ). Wchodząc do środka, zauważyłam kogoś, kto na mój widok szybko uciekł. Pobiegłam po strażników, a oni szybko zareagowali, łapiąc złodzieja. Elżbieta po powrocie podziękowała mi za czujność. Kto wie, co mogłoby się stać, gdyby nie został złapany. Może przyszłej królowej groziłoby jakieś duże niebezpieczeństwo. Resztę dnia pomagałam w przygotowaniach. 02.06.1953, Londyn Razem z Elżbietą, pięknie ubrane, weszłyśmy do karety, która miała zawieść nas do Opactwa Westminsterskiego. Po drodze rozmawiałam z następczynią tronu. Byłam ciekawa, jak się czuje przed tak wielkim wydarzeniem? Czy nie boi się wziąć na siebie odpowiedzialności za całe państwo, które przecież było ogromne? Dotarłyśmy do Opactwa Westminsterskiego. Usiadłam tak, by wszystko widzieć, natomiast Elżbieta skierowała się w stronę Tronu Edwarda Wyznawcy, znajdował się tam kamień koronacyjny. Uroczystość rozpoczęła się. Arcybiskup Canterbury wygłosił mowę, po czym lordowie wykrzyknęli - „Good save Queen Elizabeth”. Następnie Elżbieta złożyła przysięgę oraz podpisała pergamin. Później zasiadła na tronie, wtedy ten sam arcybiskup namaścił olejkiem jej dłonie, pierś i czoło. Po czym dano jej insygnia oraz odziana została w purpurowy płaszcz. Pod koniec arcybiskup nałożył (już) królowej koronę Św. Edwarda. Cała ceremonia zakończyła się oddaniem hołdu nowej Królowej i odśpiewaniem pieśni (której słów niestety nie znam). Wszyscy spotkaliśmy się na uroczystym obiedzie. Lordowie, władcy innych państw, rodzina i ja gratulowaliśmy Elżbiecie II oraz składaliśmy życzenia. Musiałam jednak zadać Jej Wysokości dręczące mnie pytanie. - Czy Wasza Królewska Mość jest szczęśliwa i gotowa na wielką odpowiedzialność związaną z byciem władcą tak ogromnego kraju? – zapytałam. -Jestem bardzo szczęśliwa i radosna, że tylu ludzi zaakceptowało mnie, jako nowego monarchę, będę starała się sumiennie wykonywać swoje obowiązki oraz pomagać poddanym. Odpowiedzialność z tym związana jest duża, ale mam nadzieję, że ją udźwignę – odrzekła z powagą. Po zakończonej uczcie, zmęczona poszłam do swojej sypialni i zasnęłam. Gdy tylko się obudziłam, znów znalazłam się w swoim domu - w Polsce. Nie wiem, czy wszystko to wydarzyło się naprawdę, czy tylko przyśnił mi się ciekawy sen. Czasem brakuje mi atmosfery panującej w Londynie. Chętnie odwiedzę to miasto, choć wiem, że nigdy nie spotkam tam młodziutkiej, pełnej zapału Królowej Elżbiety II. Teraz kiedy widzę Elżbietę II w mediach bądź czytam o niej w Internecie, wzbudza ona mój podziw, panuje przecież już 64 lata. Wszyscy Anglicy uwielbiają ją jako królową. Myślę, że spełniły się jej marzenia i dobrze wypełnia swoje obowiązki.