Kartka z pamiętnika Olgi M.

„WYBIERZ SIĘ GDZIE INDZIEJ, DOBRZE CI RADZĘ...”

jedyna ocalała strona z pamiętnika Olgi Meyer

 

                                                                                              „Jeśli zbyt długo patrzysz w czeluść,

                                                                                              czeluść zaczyna patrzeć na ciebie.”

                                                                                                                      Fryderyk Nietzsche

 

wczesny ranek, 30 maja 2016 roku, autokar, trasa numer 86, Katowice, Polska

            Chwała rodzicom za talent organizacyjny i dar przekonywania. Opłaciły się dobre stopnie, konkursy i nienaganne relacje z nauczycielami. Tydzień wystarczył, żebym wszystkich przekonała. Później zrzutka, wyznaczenie daty i mkniemy do stolicy. Uśmiecham się, cieszę razem z innymi, a w duchu liczę kilometry, słupki z numerami, ciągnące się wzdłuż drogi. Raz po raz zerkam w okno autokaru, na mijane tablice z nazwami miejscowości. Od Częstochowy już nie umiem się skupić, słowa się plączą, a myśli uciekają, jeszcze chwila i zobaczę profesora i TO, o czym tak wiele pisaliśmy maili. I TO DZIAŁA! Podobno działa naprawdę.

            Tylko żal, że w wielkim i grubym brulionie moich wspomnień została ta ostatnia strona. Na postoju postanawiam pisać drobnym maczkiem, by z wyprawy zmieścić na niej jak najwięcej. Przelewam na papier drobne mróweczki tekstu, może uda się upchnąć tu całą historię.

 

popołudnie, 30 maja 2016 roku, podziemia Centrum Nauki Kopernik, Warszawa, Polska

            Mój drogi pamiętniku, nie pamiętam żebym kiedykolwiek wcześniej tak się ekscytowała. Ręce mi się pocą, po plecach wdrapują się ciarki. Naciskam klamkę i otwieram drzwi pracowni profesora. Tak mi wstyd mój drogi mentorze. Tyle okazałeś mi zaufania, przyprowadzając wcześniej w to miejsce. Wiem, to głupie, to nieodpowiedzialne, to się może źle skończyć, to jeszcze nie zbadane, nie mogę, nie powinnam, można rozważnie, można później... ale tej nieroztropnej i jeszcze dziecięcej ciekawości nic nie powstrzyma.

            Bo najniebezpieczniejszymi marzycielami są ci, którzy śnią na jawie...

            Gry uruchamiam maszynę i pierwsze błyski elektrycznych wyładowań wypełniają pomieszczenie myślę tylko: który dzień? Który rok? Gdzie i po co? Co zobaczyć? Kogo spotkać? Czego dowieść?

            I nagle tak dziwna, głupia, mroczna myśl o strasznej historii z gry planszowej, w którą graliśmy ostatniej niedzieli. Obsesyjnie opanowującej nagle, jak kropla atramentu rozlewająca się na powierzchni mleka. Szybko. Nie wahać się. Na konsolecie wybieram datą i miejsce. BŁYSK.

 

wieczór, 8 listopada 1888 r., posterunek Policji, High Street, dzielnica Aldgate, Londyn, Anglia

            Błysk, dym, jeszcze w uszach szumi, za beczką w ślepym zaułku powoli rozprostowuję kości. Trzask i trzask, każdy staw trzeszczy jakbym ostatnie dwanaście godzin przeleżała na twardym i zimnym bruku. Przebijają się pojedyncze dźwięki. Stukot kopyt, nawoływania, policyjny gwizdek, na końcu uliczki widzę światło i zmierzam w tamtym kierunku. Ponad beczką na deszczówkę spoglądam w brudną szybę. Odbicie. Ja to czy nie ja? Jakby wyższa? Co mam na sobie? Czy tutaj jestem dorosła? Zaraz się przekonamy.

            Za zakrętem stanęłam naprzeciwko wielkiego komisariatu policji. Ludzie biegali na wszystkie strony. Na każdej ścianie i każdym płocie wisiały plakaty. Nagłówki zlewały się w jedną informację: śledztwo trwa, seryjny morderca z Whitechapel ciągle na wolności.

            Powoli weszłam do budynku i podeszłam do grubej pani w okularach, skrupulatnie segregującej dokumenty. Podniosła wzrok znad sekretarzyka, smutny uśmiech zagościł na jej twarzy. Zdawało się jakby mnie znała... Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, wskazała na drzwi z numerem 5, znajdujące się po prawej stronie, w korytarzu. Skierowałam się tam niezwłocznie i nieśmiało zapukałam. Otworzył mi starszy mężczyzna w kraciastej koszuli. Podał mi plik pomiętych papierów i kazał iść za grupą detektywów. Dostałam ciemne, podszyte palto, idealne na tę jesienną pogodę i skórzaną torbę z wyszytym numerem. Mimochodem spojrzałam na zawartość: latarka, mapa, szczypce, akta, niewyraźne fotografie. Ruszyliśmy, a ja po drodze stopniowo zagłębiałam się w historię złoczyńcy. Cztery zabójstwa, wycięte wnętrzności, zostawione listy i zabawa w kotka i myszkę ze stróżami prawami. Wehikuł przeniósł mnie dokładnie tak, gdzie chciałam. Zamyślona do granic, nie zauważyłam, jak wszyscy rozeszli się po zatęchłych uliczkach Whitechapel. Zostałam sama, a złowrogi syk zapalających się gazowych latarni ponuro zwiastował nadejście nocy.

 

noc, 9 listopada 1888 r., ulica Miller's Court , dzielnica Spitalfields, Londyn, Anglia

            Mgła podniosła się na wysokość kolan. Szłam w kierunku Spitalfields, a jasny i żółty blask latarni, zamienił się w sine, blade światło, jak krwiak, jak ciągła skaza na polu widzenia.

            Byłam przerażona, a i tak ciekawość pchała mnie do przodu. Jeszcze krok i jeszcze jeden. Prawa, lewa, znowu prawa. Coraz biedniej i ciemniej, latarnie przy ulicy rozsypane coraz rzadziej, coraz więcej zepsutych, tylko podsycających ciemność, wokół ani żywego ducha.

            Wiedziałam dokładnie gdzie jestem, w pamięci tańczyły nazwy ulic i skrzyżowania na na mapie Londynu. To tędy w czwartkowa noc Mary Jane Kelly udała się na swój ostatni nocy spacer.

            Wstrzymałam oddech i zajrzałam za załom kamienicy.

            Blask księżyca zatańczył na ostrzu. W oddali przygarbiony jak karzeł głucho dyszał mężczyzna. Cień na ścianie energicznie, a prawie bezszelestnie poruszał dłonią z nożem. W wyobraźni już błagałam o litość, klęczałam i prosiłam, łzy strachu sunęły po policzkach. Ta iskra nagłej myśli, że jak zginę tutaj, w cudowny sposób nie znajdę się nagle z powrotem w Centrum Nauki. Zaczęłam się wycofywać.

            ŁOMOT! Przerwał ciszę. Mężczyzna zastygł w bezruchu. W nerwach upuściłam na ziemię torbę i wszystkie przedmioty. Cicho podniósł się i zrobił krok w moją stronę. Światło gwiazd przebiło się pomiędzy dachami i odkryło częściowo jego postać. Blada twarz; czarny, naciśnięty na czoło cylinder; płaszcz przylegający do ramion, niczym peleryna prestidigitatora; chudy i długie place chirurga; zapadnięta pierś i zaokrąglone plecy, niczym stworzone do skradania się. Kuba Rozpruwacz w pełnej krasie. Czy warto było poświecić wszystko, aby ujrzeć go na własne oczy?

            Wysunął do przodu głowę, obrócił ją raz w prawo, potem w lewo, jak kot, sprężył się, przyszykował do skoku. Czy miałam jeszcze szansę?!

–                    Stop Jack! - krzyknęłam i wysunęłam do przodu otwartą dłoń. - Oklapł lekko, jakby zaskoczony.

–                    Yes, I know who you are and I know what you have done here, but I have come quite a long way to see you and... - zwiesiłam głos.

            I co? Żeby mnie nie skrzywdził? Chciałam go przekonać, żeby przestał? Dowiedzieć się, czy kanoniczna piątka to jedyne ofiary Kuby? Widziałam, że jego początkowe zaskoczenie mija, a sam traci cierpliwość. Mój czas się kończył...

–                    May I ask you a question, Jack? - głębia czarnych oczu i lekkie, niezauważalne prawie skinienie.

–                    That is Mary, - wyszeptałam i wskazałam palcem na ciało. - your fifth victim. Why she was a last one?

            Cisza ciągnęła się w nieskonczoność, aż w końcu upiornie wychrypiał.

–                    Oh no, my dear, the sixth will be the last...