43-44. Żeby zapamiętać po kolei cały poczet królów i królowych, co nie jest łatwe, angielskie dzieci uczyły się na pamięć wierszyka - rymowanki.

Znajdźcie ten wierszyk i odpowiedzcie na następujące pytania:

A. Królów jakiego imienia jest najwięcej? - Edwardów i Henryków -
zdrobnienie od "Edward" to "Ned", a od Henry'ego - "Harry" - a i Edwardów i Henryków było ich aż po ośmiu!

B. O którym królu mowa jest w drugiej części piątej linijki i dlaczego dopisano mu taki nieciekawy przydomek? - Dick the Bad to Richard III - ponoć (choć w to nie wierzymy) miał nakazać zamordowanie swoich dwóch bratanków, by zagarnąć dla siebie tron.

C. Kogo rymowanka określa mianem "Bessie"? - królową Elżbietę I (Bess, Bessie, Liz, Lizzie itp to zdrobnienia imienia Elizabeth)

D. Jaką dynastię, która powinna znaleźć się na samym początku, zupełnie w tym wierszyku pominięto? - Rymowanka pomija wszystko przed najazdem Normanów, powinni więc znaleźć się tam anglosascy władcy z dynastii Wessex.

Willie, Willie, Harry, Stee,
Harry, Dick, John, Harry Three;
One, Two, Three Neds, Richard Two,
Harry Four, Five, Six, then who?

Edward Four, Five, Dick the Bad,
Harrys twain and Ned the Lad;
Mary, Bessie, James the Vain,
Charlie, Charlie, James again.

William and Mary, Anna Gloria,
Four Georges, William and Victoria;
Edward the Seventh next and then
George the Fifth in Nineteen Ten.

Edward the Eighth soon abdicated

And so a George was reinstated;

Now since Nineteen Fifty-Two

The Queen is Elizabeth Two.

45-46. Rozmawiając o historii Wielkiej Brytanii często usłyszymy, że coś jest charakterystyczne dla epoki georgiańskiej, elżbietańskiej, edwardiańskiej, wiktoriańskiej itd.

Przyjrzyjcie się tym budowlom i pięknym damom w stylowych strojach. Dopasujcie je do odpowiedniej epoki i napiszcie, w jakim przedziale czasowym epoka ta trwała i kto użyczył tej epoce nazwy.
1.EPOKA GEORGIAŃSKA - A

2. EPOKA ELŻBIETAŃSKA - C

3. EPOKA EDWARDIAŃSKA - D

4. EPOKA WIKTORIAŃSKA - B

1.A. - panowanie Jerzych (I,II,III i IV) z dynastii Hannoverskiej, 1714-1830
2.C. - panowanie Elżbiety I (1558-1603)

3.D. - panowanie Edwarda VII i aż do I Wojny Światowej, 1901-1910-14)

4.B. - panowanie Wiktorii (1837-1901)

47-48. Historia pełna jest dziwaków i szaleńców - a niektórym z nich zdarzyło się zasiąść na tronie angielskim, a potem - brytyjskim. Który monarcha znany jest z tego, że (podobno) ...

A. pomylił drzewo z królem Prus? - Jerzy III (George III)

B. dał sobie wytatuować dużego smoka na ramieniu? - Jerzy V (George V);
podobno również Edward VII mógł się kilkoma poszczycić

B. uważał, że narodziny jego syna dokonały się za sprawą Ducha Świętego, gdyż kompletnie nie pamiętał faktu, że żona spodziewała się dziecka i że je urodziła? - Henryk VI

C. tak przepadał ze minogami, że przejadł się nimi na śmierć? - Henryk I

D. tak uwielbiał brzmienie własnego głosu, że nie potrafił przestać mówić, kiedy już raz zaczął, dzięki czemu przezywano go "Silly Billy"? - William IV

49-50. Wiadomo, że to, jakie mamy dzieciństwo, wpływa na to, jakimi dorosłymi się stajemy.

Jeśli spojrzymy na dzieciństwo niektórych angielskich lub brytyjskich monarchów, to aż dreszcze nas przechodzą.

Któremu z monarchów los zgotował takie dzieciństwo:

A. ojciec kazał zabić matkę, macochy zmieniały się jak w kalejdoskopie, a przyrodnia siostra wtrąciła do więzienia... - Elżbieta I

B. znany jako bękart, wychowywany był przez matkę, ale jako jedyny - choć nieślubny - syn, odziedziczył po ojcu księstwo (położone poza terenem Brytanii) i już jako nastolatek musiał zmagać się z buntami podległych mu baronów... - William I Zdobywca

C. jako następca tronu poddany został opracowanemu przez ojca edukacyjnemu reżimowi, z którym nie do końca sobie radził, bo zdolności raczej miał przeciętne. A jeśli dodamy, że matka obwiniała go o śmierć ojca, a swojego ukochanego męża (co było chyba lekką przesadą, bo rzeczony mąż chorował przed śmiercią przez kilka lat, a ostatecznie doprawił go tyfus), to hmm, niezbyt ciekawa młodość... - Edward VII

D. nastoletnia głowa z koroną (odziedziczoną po innej nastoletniej głowie) - do tego nie całkiem oczekiwanie - cóż, wydawałoby się, że to pełnia szczęścia. Ale jeżeli ta głowa, po nadzwyczaj krótkim spotkaniu z koroną, wchodzi w bliski (i ostateczny niestety) kontakt z katowskim toporem... To już zupełnie inna sprawa. - Lady Jane Grey

51-52. Dziś co nieco o zagmatwanych rodzinnych koneksjach na angielskim dworze...

A. Ta królewska małżonka wprowadziła na surowy i dość prymitywny angielski dwór prawdziwie francuski szyk, poczynając od powiewnych szat i modnie upiętych welonów, poprzez elegancką biżuterię, kominki w zamkowych komnatach, a na oszkleniu okien (dotychczas zamykanych jedynie na drewniane okiennice) kończąc.

Co nie uchroniło jej od spędzenia dziesięciu lat w uwięzieniu za sprawą własnego męża:)

Eleonora Akwitańska, babcia Eleonory - Perły Bretanii, żona Henryka II, matka m.in. Jana bez Ziemi

B. Ta niedoszła królowa, ponoć dziewczyna niezwykłej urody, wcześnie osierocona przez ojca i wychowywana praktycznie przez babkę (która zresztą pojawia się dziś w naszych pytaniach), spędziła większość swojego życia, właściwie od ukończenia 18 lat, w uwięzieniu, gdyż miła rodzinka nie chciała dopuścić jej, jako kobiety, do tronu. Więził ją najpierw wuj, potem kuzyn, zakazano jej wyjść za mąż i mieć dzieci. W końcu umarła jako zakonnica, prawdopodobnie na zamku w Bristolu...

Eleonora Plantagenet - Perła Bretanii, wnuczka Henryka II i Eleonory Akwitańskiej, bratanica Jana bez Ziemi

C. Choć panowała przez około pół roku, odmówiono jej korony
i tytułu królowej, nazywając "Panią" - a po królewskim ojcu
i bracie, który zginął w katastrofie morskiej, to jej należał się tron, a nie podstępnemu kuzynowi.
Sprawiedliwości natomiast stało się zadość, gdyż tron w końcu wrócił do jej syna. A o nim była już dziś mowa:)

Cesarzowa Matylda - córka Henryka I, matka Henryka II (teściowa Eleonory Akwitańskiej, prababka Eleonory Perły Bretanii)

51-52. Zestawy tych obrazów odnoszą się do dwóch ciekawych historii, a właściwie legend zabarwionych historycznie. Przyjrzycie się im uważnie i odnajdźcie historię, której dotyczą. Każdy element musi być jakoś z nią związany - wyjaśnijcie jak.

Opis Sary: legenda o powstaniu Londynu (Londinum -z łaciny, obrazek Londynu). Legenda głosi, że założycielem Londynu był Rzymianin (rysunek rzymskiego wojownika) Brutus z Troi (moneta i koń), który został wypędzony z własnego kraju i po podróży pełnej przygód przybył na piękną wyspę. W miejscu, w Dewonie, gdzie wylądował ze swoimi towarzyszami znajduje się pamiątkowy kamień - Brutus Stone (zdjęcie). Niestety wyspa ta była zamieszkana przez gigantów, olbrzymów, ktorych musial pokonac, jednym z nich był legendarny Gremagot (obrazek z olbrzymami). Kiedy Brutus znalazł dogodne miejsce, założył tam miasto, które na poczatku nazwal Troia Nova (koń trojański), a które potem stało się Londynem.

Opis Sary:

Historia Lady Godivy (obrazek z czekoladkami Godiva), ktora staneła w obronie mieszkańców Coventry gnębionych wysokimi podatkami nałozonymi na nich przez jej meża (obrazek tax). Mąz zgodził sie obnizyc podatki pod warunkiem, że jego żona przejedzie przez miasto nago na koniu (obrazek konia). Godiva sie zgodziła i poprosiła mieszkancow aby zostali wtedy w domu i nie oglądali jej. Obietnice spełniła, przejechała przez miasto na koniu nago okryta tylko własnymi włosami (włosy). Tylko jeden człowiek odwazył się podglądać przez dziurę w okiennicach, za co został ukarany i oślepł (obrazek oka). Maz Godivy dotrzymał swojej obietnicy i obnizył podatki.

TEKST MARCINA:
Legenda jest związana z postacią Dicka Whittingtona, który był w XV wieku burmistrzem Londynu. Jako młody i biedny chłopak, przybył do Londynu, w poszukiwaniu lepszego życia. Usłyszał bowiem że w tym mieście każdy jest bogaty, a ulice są brukowane złotem (obraz wybrukowanej ulicy). Po dotarciu do Londynu przekonał się, że nie jest tak idealnie jak się spodziewał, ale w końcu przygarnął go pewien kupiec. Dickowi udało się znaleźć pracę w kuchni. Problemem był tylko wybuchowy kucharz (postać kucharza) oraz myszy i szczury, które atakowały go i utrudniały mu odpoczynek. Dlatego chłopiec kupił kota, który rozprawił się z gryzoniami (obrazki kota i gryzonia). Niedługo potem, kupiec wybierał się w długą podróż statkiem (obrazek statku). Można było wysłać coś na sprzedaż na pokładzie statku i zarobić pieniądze. Wzbudzając wesołość ludzi, Dick Whittington postanowił wysłać na sprzedaż swojego kota. Po dopłynięciu na miejsce, kupiec został zaproszony przez króla i królową na ucztę. Problemem były tam również gryzonie, dlatego kupiec skorzystał ze zdolności kota, który wyłapał wszystkie myszy i szczury. Dzięki temu kupiec dostał wiele złota w zamian za kota i tym sposobem Dick Whittington stał się bogaty. W tym czasie, gdy trwała podróż, Dick postanowił uciec od prześladującego go kucharza i znów dokuczających mu gryzoni. Gdy odchodził, usłyszał dzwony kościoła St. Mary-le-Bow (obrazek dzwonu), które przemówiły do niego: „Zawróć Dicku Whittington, po trzykroć burmistrzu Londynu”. Ostatecznie Dick Whittington był bogaty, ożenił się z córka kupca i trzykrotnie został wybrany na burmistrza miasta.

TEKST MARCINA:
Legenda dotyczy brytyjskiego psa o imieniu Gelert (obrazek psa), który żył w XIII wieku w miejscowości Beddgelert w Gwynedd, w północno-zachodniej Walii (krajobraz). Jego właścicielem był książę Llewelyn Wielki (obrazek przedstawiający postać mężczyzny), który rządził w hrabstwie Caernarvonshire. Był on zapalonym myśliwym a na polowaniach towarzyszył mu Gelert. Pewnego razu wyruszył jednak na polowanie bez psa. Po powrocie zastał Gelerta z okrwawionym pyskiem, zakrwawione ściany oraz przewróconą kołyskę (kołyska). Nie mógł też znaleźć swojego rocznego synka. Przerażony książę uznał, że Gelert rozszarpał dziecko, dlatego wyciągnął miecz i zabił psa (zakrwawiony miecz). Wtedy usłyszał płacz swojego dziecka i zobaczył ogromnego, martwego wilka (wilk). Domyślił się, że Gelert stoczył walkę z wilkiem i ocalił dziecko. Llewelynem miał wyrzuty sumienia. Pochował wiernego psa w widocznym miejscu (stos kamieni) i zamieścił tam opis jego historii. Po tym zdarzeniu książę Llewelyn nigdy się już nie uśmiechnął.