DUSZPASTERSTWO DOBREGO PASTERZA Z PENDŻABU W PAKISTANIE

 

Czytając Dzieje Apostolskie i Listy natykamy się raz po raz na wskazówki, dzięki którym możemy wyobrazić sobie, jak wyglądało życie pierwszysch chrześcijańskich wspólnot. To, co od razu przychodzi nam na myśl, to na przykład:

• dzielenie się zdobytymi środkami, by za nie zakupić jedzenie dla całej grupy;

• służba diakonów wśród najbardziej bezbronnych: wdów, sierot i staruszków;

• pochylanie się nad wykluczonymi;

• codzienna walka z przeciwnościami losu, doświadczanie prześladowań, mozolne pokonywanie przeszkód;

• głoszenie Słowa Bożego nawet w skrajnie nieprzyjaznych warunkach, ludziom, którzy nie mają innej szansy na spotkanie z Chrystusem.
   

Wydawałoby się, że tamte czasy i tamtem Kościół sprzed dwóch tysięcy lat należą do zamkniętej i na wpół zapomnianej przeszłości.

Ale - siedząc wygodnie w pięknych, ciepłych, przytulnych budynkach kościelnych, słuchając nastrojowej muzyki organowej i czytając Pismo Święte (bo oczywiście umiemy czytać i mamy własne Biblie) - pomyślmy sobie, że są miejsca na świecie, gdzie czas dla chrześcijan się zatrzymał.

Miejsca, gdzie dziś życie i służba wyglądają tak, jak dwa tysiące lat temu.

Miejsca, gdzie przywódcy lokalnych wspólnot działają bez żadnego formalnego przygotowania i bez żadnego wsparcia, gdzie ich praca to niekończąca się służba na rzecz sierot, wdów, starców i innych wykluczonych, gdzie ich jedyną bronią przeciw wrogiemu chrześcijanom systemowi jest zakupiona za z trudem zaoszczędzone pieniądze Biblia i ... Internet.

​

Dzięki mediom społecznościowym i programowi edukacyjnemu Face to face with the World poznaliśmy żyjących i działających w pakistańskim Pendżabie Sajidę i Ashbeela. Są młodym chrześcijańskim małżeństwem, założycielami nieformalnie działającego Duszpasterstwa Dobrego Pasterza.

​

Zapraszamy do zapoznania się z naszymi przyjaciółmi z Pakistanu, z ich życiem i ich służbą.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​